Zijn er nog journalisten die achter de waarheid willen komen voordat het te laat is?

Ik lig op bed en mijn vriendin ligt naast mij vredig te slapen. Ik kan niet slapen en lig weer eens te denken aan alle shit en ellende die ik de afgelopen jaren mee heb moeten maken. Omdat ik niet kan slapen denk ik er aan om naar de huisarts te gaan om om slaappillen te vragen. Tegelijk lig ik te denken aan hoeveel van die pillen ik in moet nemen om van alles af te zijn? Maar kan ik haar dit wel aan doen? Ze houdt van mij.

Ik ben niet meer de persoon die ik altijd was en ik kan niet meer de persoon zijn die ik wil zijn. Ik vertrouw niemand meer en geloof niet meer in een gelukkige toekomst. Deze gedachten maken mij alleen maar depressiever. Vroeger was ik lief, leuk en aardig en een vrolijke en grappige jongen. Maar door alles wat ik mee heb moeten maken is dat er van af. Niemand doet er iets aan en niemand interesseert zich er kennelijk voor. Ik ben al een aantal maanden bezig met alles op papier te zetten. Of beter gezegd op internet. Mocht ik het leven niet meer zien zitten of ik wordt om welke reden dan ook weer opgepakt, en daar een eind aan mijn leven maak, wil ik wel dat mensen kunnen lezen wat ze met mij gedaan hebben. Ik zou graag eer herstel zien, maar dat zal in dit leven wel niet lukken. Ze geven toch nooit toe dat ze fouten gemaakt hebben… Zo’n narcisten zijn het wel.

Voor het weekend sprak ik een kennis, die net de school voor journalistiek heeft afgemaakt. Ik sprak haar maar kreeg eigenlijk alleen maar ruzie met haar. Zij is journaliste en ik dacht die moet vanuit haar geloof en opvattingen op zoek moeten gaan naar de waarheid. Maar zij wist mij er van te overtuigen dat journalisten niet meer op zoek zijn naar de waarheid. Ze vinden het belangrijker dat die krant vol staat? En nog liever met advertenties dan met verhalen want verhalen leveren niks op

En de verhalen die er in staan? Die gaan nergens over. Want mensen lezen het toch niet! Het interesseert de mensen ook niet wat er in de krant staat.

Maar das toch raar? Een bakker moet toch het lekkerste brood bakken? En een kunstenaar het mooiste schilderij maken? Een advocaat zou in mijn beleving het belang van zijn client moeten behartigen? en een journalist zou achter de waarheid aan moeten gaan? Maar dat blijkt dus allemaal niet zo te zijn?

Zijn er nog bakkers die het lekkerste brood bakken? Of in mijn geval het lekkerste worstenbroodje?

Zijn er nog advocaten die het belang van hun client behartigen? En zijn er nog journalisten die achter de waarheid willen komen voordat het te laat is?

Volgens deze journaliste willen haar collega’s van het Brabants Dagblad helemaal niet weten wat er gebeurt is en wat de burgermeester van Loon op Zand allemaal geflikt heeft? En volgens haar is niemand geïnteresseerd in mijn verhaal omdat er volgens haar geen feiten in staan? Maar wat zijn die feiten dan? Als ik schrijf hoe het gegaan is? En dat ook nog eens aan kan tonen aan de hand van stukken? Mails copyen etc etc. Dan zijn dat toch feiten? Als de gemeente dan zegt dat dat niet waar is en het dus blijft ontkennen? Dan is het toch niet zo dat dat ineens de waarheid is? Ik snap het niet meer? Bovendien zoals ik het op papier zet zo is het toch gegaan? Dat is toch hoe ik het meegemaakt heb? Dat is toch hoe ik het beleefd heb? Dat kun je toch onmogelijk ongedaan maken? Ik snap het niet meer!

Ik snap het verschil tussen linkse en rechtse journalistiek? Maar wat is dit dan voor journalistiek?

Blinde?

Daarom ben ik zelf maar begonnen met schrijven. Ik zal alles op papier zetten. Iedere keer als mij iets dwars zit. En ik geloof dat er vanzelf iemand is die dit dan leest en mij hierbij wil helpen. Misschien is het wel een journalist of misschien wel een advocaat. Of misschien wel iemand die mij wil helpen om dit alles in boekvorm uit te brengen?

Wat mijn doel is in dit leven?  Ik heb altijd al mensen geholpen. Als vrijwilliger, in het buurthuis, als commissielid bij de buurtvereniging. Ik kwam altijd op voor anderen en zal dat ook altijd blijven doen. Ik hoop in de toekomst mensen te kunnen helpen die in zelfde situaties zitten als ik nu. Ik hoop mensen te helpen in hun strijd tegen de overheid en ik hoop net als de Nationale Ombudsman of net als Antoinette Herzenberg stevig op te kunnen treden tegen de overheid omdat ik vind dat dat nodig is omdat ik vind dat dat moet. Ambtenaren zijn “mensen” die domweg alleen maar hun eigen taak uitvoeren en niet nadenken over wat hun handelen voor gevolg heeft. Ambtenaren communiceren ook niet met elkaar over problemen die er zijn met eventuele burgers of hoe deze problemen aan te pakken en of op te lossen. Ambtenaren praten niet met elkaar zelfs niet bij de koffie automaat.

En ik wil dat dat wel gaat gebeuren. Dat er geen fouten meer gemaakt worden maar dat problemen opgelost worden. Tot nu toe kun je nergens terecht als er problemen zijn met de overheid. Niet bij de burgermeester want die houdt zijn ambtenaren de hand boven het hoofd. Niet bij de overheid want die zegt dat dit soort dingen op regionaal niveau worden opgelost. En niet bij justitie want daar zit werkelijk niemand die nog in een rechtstaat geloofd. Daar is het werkelijk ieder voor zichzelf.

Ik wil de wereld verbeteren en ik geloof dat ik daar in bij kan dragen. En ik geloof er ook in dat er op een dag iemand is die mij zal helpen. En ik geloof dat ik hier niet alleen in sta.

Deel mijn blogs via Facebook/wie geloofjij Zodat zo veel mogelijk mensen dit kunnen lezen.