Pink Ribbon, De 80 van De Langstraat en de Nijmeegse vierdaagse komen er weer aan.

Pink Ribbon, De 80 van De Langstraat en de Nijmeegse vierdaagse komen er weer aan.

Een vriendin van mij wilde al een tijdje mee lopen met Pink Ribbon. Een goed initiatief. Pink ribbon is een stichting die geld inzamelt  tbv borstkanker. Zij vroeg mij of ik mee wilde gaan lopen? Ik had al ja tegen haar gezegd, toen mijn moeder te horen kreeg dat zij borstkanker had. Uiteindelijk moest ook bij mijn moeder de borst er af en bleek zo ook nog eens uitzaaiingen te hebben. Het lopen van deze tocht krijgt nu voor mij onbedoeld betekenis. Anders had ik hem toch ook wel gelopen. Wandelen is leuk en als het nog iets bijdraagt aan de maatschappij dan is dat alleen maar positief.

Deze vriendin wilde er dit keer wel voor trainen. Nu zul je zeggen, “het is maar 15 of 25 km”. Maar toch. Ze heeft hem eerder gelopen en kreeg erg veel last van spieren en gewrichten. Dus wilde ze het dit keer goed aan pakken. Ze weet dat ik een ervaren loper ben. Niet bijzonder goed, maar ik heb wel voldoende ervaring om haar te adviseren wat wel en wat niet te doen.

Ik ben zelf ooit gaan wandelen met een vrouw die al 40 jaar ervaring had met wandelen. Zij loopt samen met haar man elk weekend twee dagen tochten van zo’n 50 km per dag of meer. Ik kwam deze vrouw tegen toen ik vrijwilligerswerk stond te doen bij ‘de 80’ van De Langstraat in Waalwijk. Ik kwam deze vrouw tegen bij de appelflappenpost op 40 km. Ik maakte een praatje met haar en gaf aan haar aan dat ik bijzonder veel respect heb voor mensen die aan zo’n tocht beginnen maar nog veel meer voor diegene die zo’n toch ook daadwerkelijk uit lopen. Deze dame zegt tegen mij “maar dat kun jij ook”. Ik zei tegen haar, “ik heb een grote mond, maar 80 km is wel erg veel”. We hebben afgesproken en zijn aan het trainen gegaan. Begonnen met een klein tochtje om te voelen hoe het is.

Al lekker kletsend liepen we de toch uit. De laatste kilometers nog wel wat moeizaam maar ik liep hem uit. Daar kwamen we meteen al mensen tegen die de dag daarvoor al 50 km hadden gelopen. Ik verklaarde ze voor gek maar een paar maanden later liep ik ook al op zaterdag en op zondag tochten zonder problemen.

Het trainen ging verder. De dame waar ik mee liep en die mij trainde heeft mij echt heel veel geleerd. Er moesten schoenen gekocht worden en ze vertelde mij dat ik blind moest gaan passen. Zonder naar een merk of prijs te kijken. We gingen naar World of Walking in Made. Een zaak die in heel het land bekend is. De verkoopster vertelde mij dat alle medewerkers in die zaak verplicht tochten moesten lopen om uit ervaring te kunnen vertellen en adviseren. De schoenen die ik uiteindelijk gekocht heb paste als gegoten. Dan bedoel ik letterlijk gegoten. Er was werkelijk niets op de schoen aan te merken. Ze liepen heerlijk. Nooit geen blaren in gehad. Maar toen ik ze af moest rekenen moest ik wel even slikken… van wegen de prijs?! Natuurlijk moesten er ook sokken bij zonder naden en dikker op de plaatsen waar nodig. Een broek die nergens strak zit! Ik zie mensen wel eens lopen met broeken die strak zitten of met afritsbroeken waarbij de rits 120 duizend keer over het bovenbeen schuurt. Deze dame heeft mij werkelijk alles geleerd wat wel en wat niet te doen. Ik ben blij dat ik al deze kennis nu met een ander mag en kan delen.

Schoenen waren goed, sokken waren goed, broek was goed, zelfs de juiste onderbroek hoorde bij de opleiding. Je wil niet dat een onderbroek met naadjes precies in je lies zit te schuren… Wel? Als je gaat wandelen zie je echt de meest vreemde dingen. Je ziet ook welke mensen echt geen ervaring hebben en dan ook niet goed voorbereid zijn? Ik heb wel eens gezien hoe ze bij de EHBO bij een meisje haar string met een pincet tussen haar billen vandaan hebben moeten peuteren. Door het schuren was deze helemaal in haar vel gaan zitten? Echt gruwelijk! Dat wil je dus niet. Dus een goede onderbroek die zelfs na 40 km niet vervelend zit, is van belang. Ook een goede BH is van belang. Nu heb ik daar als man niet zo veel last van, maar je ziet wel dames die goed bedeeld zijn waarbij de onderkant van de borst gaat schuren. Ook dat moet je niet willen. In Nijmegen zie je ook heel vaak enthousiaste mensen mannen die het hele jaar met een lange broek lopen en dan omdat Nijmegen in de zomer valt, ineens in een korte broek gaan lopen? Je ziet het al aan de witte melkflessen. En dan niet of niet goed ingesmeerd en bij de minste zon zie je ze al rood worden. Vervolgens kunnen ze niet verder omdat hun verbrande benen te veel pijn doen? Daarom, of altijd in korte broek lopen zodat je benen gewend zijn aan zon. Of, zoals ik zelf kies er voor om juist een lange broek aan te trekken zodat je benen altijd beschermt zijn. Soms loop je op bospaden of weet ik veel wat en beschadig je je benen. Of stoot je je ergens tegen. Ik ben een watje ik weet het. Maar ben wel voorzichtig met mezelf.

In Nijmegen zie je ook dames die niet weten hoe ze van start moeten gaan. Nijmegen begint al vroeg (om vier uur) en dan is het nog donker en nog fris maar tegen een uur of acht kan het al best warm zijn. Ik start ’s morgens vroeg altijd met lange mouwen zodat ik na een paar uur als het warmer wordt nog iets heb om uit te trekken. Maar sommige meiden beginnen al om vier uur met spaghettiband topjes en hebben dus tegen de tijd dat de zon hoog aan de hemel staat niets meer om uit te trekken… Ook dames die niet gewend zijn om in korte rokjes te lopen, lopen in Nijmegen ineens met een kort rokje. Maar vergeten dat op 40 of 50 km je benen wel 60 tot 80 duizend keer langs elkaar wrijven. En ik kan je helaas niet vertellen hoe dat dat voelt, maar als het warm wordt tussen je benen en begint te schuren of dat het naar verbrand vlees begint te ruiken dan moet dat volgens mij wel erg pijnlijk zijn?

Het wordt ‘s avonds weer langer licht. En dan zie je ze weer ’s avonds. Van die (meestal vrouwen) mensen die ‘s avonds gaan wandelen en dan gaan oefenen voor ‘de 80’. Dan is het eindelijk september en dan vallen ze voor de 30 km al uit. Als je dan een praatje met ze maakt dan snappen ze er helemaal niets van? Ze hebben toch heel de zomer iedere avond geoefend?  Ze vinden dan van zichzelf dat ze goed getraind hebben? Ik vraag ze dan “hoeveel hebben jullie dan getraind? “ en dan zeggen ze “toch zeker wel één avond of twee, drie in de week”. Ik zeg “één avond? Heel de avond?” “Ja” zeggen ze dan “van zeven tot tien” Ik zeg dan “das drie uurtjes… dan loop je 15 tot 18 km. En heb je wel eens een hele dag gewandeld op zaterdag of zondag een uur of acht of tien of 16?” Maar dat hebben ze dan weer niet? Deze mensen vallen dus echt uit voor (vroeger heette dat ‘t Snoekske) de 33 km want ze houden het niet vol.

Ik loop nu zelf met deze dame en loop iedere keer een uur langer zodat ze leert vol te houden. Ook rusten we iedere keer wat later zodat de tijden tussen de rusten langer worden en het aantal keren rusten tussendoor minder. Immers bij ‘de 80’ kun je niet iedere tien kilometer gaan rusten want dan hou je het ook niet meer vol? Het is ook belangrijk je lichaam te leren kennen. Bij welke kilometer krijg ik waar last van. Ook ik krijg last van spiertjes en plekjes maar als je je lichaam leert kennen dan weet je ook dat je dat er weer uit kunt lopen. Ik ga dan meestal even in het gras lopen, langs de weg, dan beweeg je toch weer wat andere spieren.

Ik zorg altijd dat ik op alles voorbereid ben. Heb dus een naald bij me en pleisters voor als ik blaren krijg. Als je die zelf kunt behandelen dan scheelt je dat toch weer vaak een lange wacht rij bij de EHBO. Vaseline voor als er ergens iets schuurt. Roze pilletjes voor spierpijn en natuurlijk de natuurlijke variant van tijger balsem.  Maar bijvoorbeeld ook zakdoekjes voor als ik ergens moet ‘je weet wellen’ en maandverband. Dat heb ik van die dame geleerd. Als je last krijgt van je wreef, dan kun je een nat maandverbandje er op leggen en dan heb je er geen last meer van. Ik heb het gelukkig nog nooit nodig gehad maar heb het nog altijd bij me. Een petje neem ik ook altijd mee. Niet dat ik die altijd nodig heb, maar als de zon schijnt, dan kun je met een petje mooi de zon uit je gezicht houden. Als de zon in je nek staat dan kun je hem natuurlijk ook omdraaien Het beschermt je hoofd ook tegen de zon. Er zijn mensen die hun haar laten knippen voordat ze gaan wandelen en of zelfs kaal scheren “want dat is zo lekker koel?” Maar ze vergeten dat je wel uren in de zon loopt en dat die niet stopt met branden op je hoofd. Dus vandaar een petje. Maar ik heb ook ontdekt dat een petje bij slecht weer erg handig kan zijn. Ik heb ooit in Limburg gelopen een berg op richting een vliegveldje ergens in de buurt van Schinnen geloof ik. De wind en de koude regen stonden recht op mijn voorhoofd en als ik ergens sacherijnig van wordt is het wel koude regen op mijn voorhoofd. Daar had ik vroeger al een hekel aan als we op de fiets naar school moesten en het regende. O wat had ik toen graag gewillen dat ik een petje bij me had gehad. Het petje houdt overigens niet alleen de regen van je gezicht en uit je ogen maar zorgt er onbedoeld ook nog eens voor dat de muts van je poncho lekkerder blijft zitten. Waar ik echt een hekel aan heb zijn van die mensen die een paraplu mee nemen. Op de eerste plaats als ze hem niet nodig hebben lopen ze constant met die plu’s te wapperen alsof ze met een baton voorop lopen bij de majoretten? Op de tweede plaats houden ze zo’n plu altijd veel te laag zodat je als loper bijna moet bukken om er nog langs of onderdoor te kunnen. Ze stoten met die plu’s echt tegen iedereen aan. Dus iedereen irriteert zich er inmiddels aan. Ps. Ga zelf maar eens kilometers lang met zo’n ding lopen, dan krijg je pas echt last van je armen. Ik heb wel eens bij de massage gezeten omdat ik last had van het zwaaien van mijn schouder maar dat had meer te maken met wat ik de dag ervoor in mijn tuin had gedaan …

Tot slot heb ik geleerd om altijd voldoende eten en drinken bij mij te hebben. Het is belangrijk om te eten voordat je honger krijgt, en te drinken voordat je dorst krijgt. We kunnen ons allemaal nog wel herinneren dat de Nijmeegse vierdaagse werd afgelast van wegen problemen op de Oosterhoutse dijk? Het jaar daarop heb ik daar eens goed op gelet. De organisatie van de vierdaagse had dat jaar in mijn beleving nog meer drinkplaatsen en watervoorzieningen geregeld dan anders. In mijn beleving was het altijd al goed. Maar je komt nog steeds mensen tegen die werkelijk niets bij zich hebben, op geen enkele tocht? Ik vind het niet alleen onverantwoord van die mensen, ik vind het ook nog eens erg dom en ze zijn geen goed voorbeeld. Ook al vinden zij van zichzelf dat ze het kunnen maken en dat ze het goed doen. Ik liep het jaar daarna ook die Oosterhoutsedijk op en ik kan mij nog herinneren dat ik met twee volle bidons de dijk op liep, en dat aan het einde van de dijk mijn bidons bijna leeg waren. Zo warm was het op die dijk, en zo’n behoefte aan water had ik dus kennelijk. En dan vinden mensen het gek dat daar problemen van zijn gekomen? Nee ik niet. Ik vind het onverantwoord. Maar niets ten nadele van de organisatie.

Wat bij ‘de 80’ wel leuk is, is dat je een tas mee kunt sturen van en naar alle doorloopposten In die tas kun je dus reserve kleding en of schoenen doen en of bijvoorbeeld deodorant zodat je lekker fris over de finish kunt komen. Bij iedere doorlooppost of stempelpost staat dan je tas klaar en als je verder loopt lever je hem weer in en bij de volgende post ligt deze dan weer op je te wachten. Echt geweldig en een compliment voor de organisatie van ‘de 80 van De Langstraat’.

Ik hoop dat mensen hier iets aan hebben en dat ik mensen op een positieve manier heb weten te motiveren. 22 Juni gaan we eerst Pink Ribbon lopen. Jeannie zal hem zeker uitlopen. Daar vertrouw ik op. En daarna? Daarna trainen we verder voor de volgende tocht.